असमीया कविता
हीरेन्द्रनाथ दत्त
निशा-उत्सव
आकाशले धूलोको बर्को ओड़ेको छ,
घाम अस्ताउनै आँटेको बेलाको आकाश यो
सधैंभन्दा झन रातो भएको छ,
धूलोले गर्दा हामी एकार्कालाई नमान्ने भएका छौं
खिन्नताले पोलेझें धूलोको बर्कोले
हामीलाई चिलाइरहेको छ।
हामी सँगसँगै गइरहेका विगतका दिनहरूलाई
हामीले अहिले नदेखेझैं,
आगामी दिनहरुमा कस्तो रूप लिएर आउनेछन
सोच्न पनि डर लाग्दैछ।
धूलो उड़िरहेको छ उग्र रिसको, शङ्काको, आतङ्कको र
शायद पश्चातापको।
एकार्कालाई सम्झाउनुपर्दा पनि
शायद आ-आफ्ना भूलहरू
लुकाउनुपर्ने हुन्छ।
त्यसैले गर्दा हे अनुज, हे सहोदर, तिमीहरूले भनिदेऊ
हामी मात्र सुन्नेछौं, सुन्नेछौं अणि सुन्नेछौं
बन्दुकको आवाज ता सुनेका छौ
तर, तिमीहरूले हृदयको संवादलाई
त्यसले छोपेर राखेको छ;
आँधी-बेह्रीले पनि
उघार्न नसकेका पालुवाहरूलाई अघि लाएर
एक झर्को पानीको बाटो हेरिरहेको
तर टाड़ोबाट हेर्दा पातैबिनाको
त्यो रूखलाई हेर त,
रगतमा डुबेको साँझको आकाशले
बिदा लिइसकेपछि
ढोल-ताल, बिनायो-बाँसुरी बजाउँदै
निशा-उत्सव
हामी त्यही रूखको फेदमा मनाऊँ।
No comments:
Post a Comment